تودرتوی زمان

ما نمی‌توانیم خودمان را بفهمیم، مگر اینکه دیگران را بفهمیم. لازمه‌ی شناختن دیگران دوری‌کردن از دو خطر است: یکی تأکید بر اینکه چقدر ما چیزهای مشترک داریم و یکی هم تأکید بر اینکه چقدر با هم فرق داریم. انسانیت مشترک ما و مسائل ازلیِ زندگی معنایشان این است که همیشه می‌توانیم از افکار و اعمال دیگران درس بیاموزیم و خودمان را با آن‌ها یکی بدانیم، فارغ از اینکه چقدر در بادی امر بیگانه از هم به نظر بیاییم. [ترجمان] #نقل قول

شاهد مقصود

"خداوند در خلقت تو اشتباهی نکرده و این خودت هستی که سرنوشت‌ات را رقم زدی. تعادل را حفظ کن تا در زندگی موفق باشی." 104 #نقل قول

همه‌چیز بر پایه‌ی حسی که به خودت داری شکل می‌گیره، و تو این رو می‌دونی. 

آخرین تابو

تنهاییْ "آخرین تابو" است؛ ما درباره‌ی هر چیز دیگر، حتی مرگ، حرف می‌زنیم اما هیچ‌کس دوست ندارد اعتراف کند که تنهاست. 

تنهایی؛ درون‌نگری 

در بطن تنهایی، پارادوکسی وجود دارد. هرچند شاید سرانجامِ بسیار ناخوشایندی مثل انزوا، افسردگی یا خودکشی داشته باشد، گاهی کمک می‌کند ناظرانِ بهتری برای دنیای اجتماعی باشیم. بینش‌مان بهتر می‌شود و زمام واقعیت‌مان را بیشتر به دست می‌گیریم؛ چون تنهایی است که زندگی را گیراتر می‌کند. مهم‌تر از همه، تنهایی مطمئن‌مان می‌کند که اختیار زندگی‌مان را داریم. در سنتِ تاریخی و شاید اسطوره‌ای، تنهاییْ مسیری منحصربه‌فرد بوده است که به فضیلت، اخلاق و درکِ خود منجر می‌شده است. 

باید در تنهایی به توازنی دست یافت؛ چون هم وخیم‌ترین خطر و هم والاترین پاداش را به دنبال دارد.

تمایز بین خلوت و تنهایی

تنهایی نوعی خلوتِ ناموفق است. بنا به تجربه‌ی او (لورنس فریمن)، تنهایی حاوی یک‌جور حس بدِ ناکامی است که شرمندگی می‌آورد. افرادِ تنها احساس می‌کنند که باید با دیگران در پیوند باشند، و اگر احساس کنند جداافتاده و غریبه‌اند لابد خطایی کرده‌اند؛ یا دست سرنوشت یا کاری که کرده‌اند آن‌ها را به این‌جا کشانده است. این هم اغلب به ترکیبی از پارانویا و قضاوت‌های تند و تیز درباره‌ی دیگران می‌انجامد. بدین‌ترتیب، آن‌ها از دو جهت در دام می‌افتند: احساس می‌کنند دیگران قضاوت‌شان می‌کنند و خودشان هم دیگران را قضاوت می‌کنند. 

به اعتقاد او، خلوت یعنی: کشف و پذیرش منحصربه‌فرد بودن‌تان. این فقط خودشناسی نیست، بلکه تجربه‌ی حقیقی و عینیِ بودن است، که ما در مراقبه می‌چشیم. این هم لزوما ریشه در دین ندارد؛ بدین معنا، خلوت مبنای رابطه است؛ ورود به خلوت خود، منحصربه‌فردی خود، شما را برای رابطه‌های عمیق‌تر و اصیل‌تر آماده می‌کند.

و تنهایی چه حسی دارد؟

مگی فرگوسن با این سوال هولناک سراغ کسانی رفت که در زندگی خود دوره‌های طاقت‌فرسایی از تنهایی را تجربه کرده بودند، آدم‌هایی که در ظاهر شباهتی با یکدیگر نداشتند؛ زن، مرد، جوان، سالخورده، ثروتمند یا فقیر، ولی در یک چیز مشترک بودند؛ سقوط در چاه تاریک تنهایی.

- تنهایی یعنی بی‌ارزشی. احساس می‌کنید با دیگران جور نیستید، آدم‌ها درک‌تان نمی‌کنند. احساس افتضاحی نسبت به خودتان دارید، احساس می‌کنید طرد شده‌اید. همه به میخانه می‌روند اما شما دعوت نمی‌شوید. چرا؟ لابد چون شما مشکل دارید.

 

- مثل یک ابر تیره است. نمی‌خواهید کسی شما را ببیند و به همین خاطر تنهاتر می‌شوید. یک چرخه‌ی معیوب.

- انگار در محاصره‌ی یک خلأ تیره و تارید که راهی برای عبور از آن ندارید.

- حس داغ‌دیدگی، مثل یک فقدان مهیب. و حس خفگی: همان چیزی که نیست، می‌فشارد و خفه می‌کند و جلوی نفس را می‌گیرد.

- شما را زمین‌گیر می‌کند. نمی‌توانید از تخت‌تان بیرون بیایید. بیدار که می‌شوم، پیش خودم فکر می‌کنم: خُب باید چه غلطی بکنم؟ فهرست‌های کوچکی درست می‌کنم، سعی می‌کنم به خودم بگویم که امروزْ روز تازه‌ای است.

• برگرفته از نوشتارهای گزارشی از سایت ترجمان (پرونده: باید از تنهایی فرار کرد یا به آن پناه برد؟) #نقل قول

زادْمُرد

وازایش؛ تناسخ؛ باززایی؛ زادْمُرد (به پارتی مانوی)؛ سَنْسار (به سُغدی)؛ آژی‌مَرچ (به سغدی) یعنی زاییده شدنِ دوباره پس از مرگ. با اختلافاتی در مفهوم، از اعتقادات ادیانی مانند تائوئیسم (فلسفه‌ی تائو)، بوداگرایی، هندوگرایی، مانَوی، برهمایی، جینیسم (آئین جین)، سیکیسم (آئین سیک)، اهل حق (یارسان) و غُلات شیعه است.

برمبنای تناسخ، هستیِ واقعی یکی‌ست و تمام هستی‌ها، پرتویی از آن هستی است و آن هستیِ یگانه همان برهمن است که همان عالمِ کبیر و روحِ جهان است و هر چیز جز او سایه‌ای از هستیِ اوست؛ بر این اساس روحِ انسان، عالمِ صغیر است که خود نیز پرتویی از روحِ برهمن است و رستگاریِ انسان در رهایی از تولدِ دوباره یا تناسخ اوست. برپایه‌ی این اصل، روح انسان تا قبل از تزکیه و پاکیِ کامل، بارها در بدن‌های مختلف وارد شده و به این جهان برمی‌گردد و کیفیت زندگیِ کنونی او بسته به رفتار و کردار نیکِ انسان در زندگیِ گذشته‌اش دارد و راه نجات او مدد از شهود، درون‌گرایی و توجه به حقیقت است تا بتواند به حقیقت مطلق بپیوندد. برای انسان، هیچ عذابی دردناک‌تر از این نیست که تا پشت در بروی ولی تو را راه نداده و برت گردانند. به‌طور کلی تناسخ یا انتقال روحِ انسان به موجودی دیگر چهار نوع است: ۱- نسخ: انتقال روح انسان به انسان دیگر؛ ۲- مسخ: انتقال روح به حیوان؛ ۳- فسخ: انتقال روح به گیاه؛ ۴- رسخ: انتقال روح به جماد. 

تحریف تناسخ: تناسخ در طول تاریخ به دلیل تفاسیر به رای، دچار تحریف شده است اما آنچه که درست به‌نظر می‌آید این است که آنچه بعد از مرگ به جهان دیگر منتقل می‌شود روح نیست بلکه نفس است و روح یکی است که متعلق به خداوند است و آنچه در ادیان آمده که خداوند از روح خود در انسان دمید به این معناست که خداوند از تمام ویژیگی‌های خود به جز یکی که آن کبر است به انسان اعطا نمود و در زمان مرگ، فرشتگان روح را تحویل نمی‌گیرند بلکه نفس را تحویل می‌گیرند و کلمه‌ی فوت به معنای تحویل در وفاداریِ کامل است. نفس انسان پس از مرگ با توجه به شرایط آن نفس که تقدیر اوست و تقدیر به معنای اندازه یا همان اعمال پیشین، به جهانِ خاک بازمی‌گردد. [ویکی‌پدیا] #نقل قول

یه خسته‌ی دل‌بسته...

شما در جریان نیستی؛ تحسین و تقبیحم شده "لعنتی". 

بعدازظهر نوشتم: پسِ خودخواهی‌هایم، صدمه به دیگری نیست. من از خویش انتقام می‌گیرم؛ و چه سخت... اومدم بگم متاسفم از بی‌مقدمه رفتن؛ که رو همین سه‌تا پست شهریور هم ملحفه‌ی سفید پهن کنم و شسته‌رفته در رو ببندم پشت سرم. دو-سه دقیقه صبر کردم و گفتم: گمشو لعنتی...! 

"تو هم پوچی رو حس می‌کنی؟ آره. یه خب که چیِ خاصی تو فضا حاکمه..." دیروز گفته بودم بهش. 

همه دنبال سابقه‌ان، تو چرا پیِ رد گم کردنی؟ شورِ چی رو می‌زنی اصلن؟ جهنـــم! بذار جلو چشمات باشه اون آرشیو تحفه‌ات که بدونی چقدر قد کشیدی، چه اندازه آب رفتی این وسط. 

دیروز منبر رفته بودم که آوَخ... (اینو از ممدعلی یاد گرفتم، حالا می‌گم اصلشو. ممدعلی رو هم گفتم که یکتا بخنده!) که من پس می‌کشم موقع غصه و درد، کز می‌کنم تو خودم. از بچگی هم همین بود، قایم می‌شدم تا یکی پیدام کنه. "یه دیواره، که پشتش هیچی نداره..." 

تو آینه نگاش کردم و گفتم: ازت متنفرم... با خودم گفتم: فدای سرم! این شد که موندم.

من خسته‌ام. همه‌مون خسته‌ایم. کی نیست؟ یاد تئوری سوگند افتادم. منی که می‌گم این زاویه‌ی دید قشنگه، پس چرا زدم زیرش و بُریدم از جهانم؟ 

"آدم خیلی چیزا یاد می‌گیره، خیلی چیزا رو تمرین می‌کنه ولی بزنگاهش که رسید باز می‌ری سروقت عادت و دیفالت عمل می‌کنی." دیروز گفته بودم بهش. 

یه چیزایی، یه آدمایی، خودشون خاطره نیستن ولی اِلِمانی از کرور‌کرور یاد و نگاره‌ان. شاید "موقشنگ" هم زنده‌کننده‌ی همین بود؛ یکی که باید باشه و نیست. ببین عبارت چقدر عمیقه که کافکا هم زده به‌نام؛ آنِ تو. شیوار نوشته بود. از اون پست‌های نیازمندیِ هیده رو طلب می‌کنه؛ یکی هم باید باشه که... 

شدم مثل اونایی که دمِ آخری زمزمه می‌کنن تو گوش عزیزاشون. به فلانی هم بگین دمش گرم. 

خلاصه که با رفتن چیزی عایدِ این دل نمی‌شه. آره خسته‌ام، ولی یه خسته‌ی دل‌بسته. لعنتی! خیلی خوب نوشته ازش، آخه شما اینو بخون: 

از زندگی، از این همه تکرار خسته‌ام. از های و هوی کوچه و بازار خسته‌ام. دلگیرم از ستاره و آزرده‌ام ز ماه؛ امشب دگر ز هر که و هر کار خسته‌ام. دل‌خسته سوی خانه تنِ خسته می‌کشم؛ آوَخ... کزین حصار دل‌آزار خسته‌ام. بیزارم از خموشی تقویم روی میز، وز دنگ‌دنگ ساعت دیوار خسته‌ام. از او که گفت یار تو هستم ولی نبود...؛ از خود که بی‌شکیبم و بی‌یار خسته‌ام. تنها و دل‌گرفته و بیزار و بی‌امید؛ از حال من مپرس که بسیار خسته‌ام... [محمدعلی بهمنی] #واژه‌بافی #نقل قول

Twelve-step program

بیل ویلسون، بنیان‌گذار برنامه‌ی گام‌های دوازده‌گانه، در سال 1935 انجمن الکلی‌های گمنام را تاسیس نمود. این مکتب بر پایه‌ی ترک الکل شکل گرفت و در طول سالیان دراز به انجمن‌های بسیاری گسترش پیدا کرد که اساس هر گونه وابستگی و اعتیادهای فکری-رفتاری را هدف قرار داد. 

اولین قدم، پذیرش عادت و وابستگی خود به عنوان یک بیماری است و نه مشکلی اخلاقی از جمله نداشتن اراده. اعتیاد نوعی وسوسه‌ی فکری و ویاری جسمانی‌ست که جسم و روح فرد را رنج می‌دهد. (نوع ماده‌ی مصرفی یا رفتار ویرانگرِ شخص، مد نظر نمی‌باشد.) 

دومین قدم، کشف حالتی روحانی است که ماهیت مذهبی ندارد؛ انتخاب یک نیروی برتر برای خود. تن دادن به این واقعیت که برای مقابله با بیماری، به نیرویی ورای خویش، جهت یاری گرفتن نیاز است. 

برنامه‌های ۱۲-قدمی بر این باورند که سه بُعدِ انسان بر اثر اعتیاد تحت تأثیر قرار می‌گیرد: جسمی، روانی و روحانی. از عارضه‌ی جسمیِ اعتیاد با عنوان آلرژی یا حساسیت یاد می‌شود که در فرد ایجادِ اجبار به مصرف نموده و با وجود عوارض و پیامدهای ناگوارِ مصرف مواد یا رفتارهای ویرانگر در او، به کار خود ادامه دهد. عوارض روانی با پدیده‌ای که ویار و وسوسه نامیده می‌شود، همراه است. و ناهنجاری روحانی یا معنوی بر اثر خودمحوری یا داشتن اتکای بیش از حد به اراده‌ی خویش به وجود می‌آید. [ویکی‌پدیا] ادامه دارد... #نقل قول 

پ.ن: آغاز فصل جدیدی از سایه‌ها...

جزء از کل

اغلب از زنجیره‌ی اتفاقات گفتم، اینکه همه‌چیز به هم وصله. و باور و علاقه‌ام ایجاب می‌کنه دنبال این اتصالات بگردم و برای خودم مفهوم و تصویر بسازم. 

چند وقت پیش میون حرفام به یکی گفتم تغییرای کوچیک و محو، راضیم نمی‌کنن. اگه قرار به عوض شدنه باید اون‌قدری مشهود و مشخص باشه که دیگه نخوای و لازم نباشه شرحش بدی. 

و بعد پست تلگرامی تانزانیا: "هدف تعیین نکنین، به جاش سیستم تعریف کنین. یعنی چی؟ هدف معمولن دوره و وسطش ناامید می‌شین. و اگه دقیق بهش نرسین شکست می‌خورین. مثلن من می‌گم می‌خوام تا یه ماه دیگه 20کیلو لاغر بشم. اگه 19کیلو هم لاغر بشم یه شکسته واسم. ولی سیستم این‌جوریه که می‌خوام هر روز کم بخورم و ورزش کنم."

وقتی به گذشته نگاه می‌کنم می‌بینم من همیشه هدف‌گذاری کردم و اون جواب آخر برام اولویت بوده. که همین باعث شده بارها احساس شکست کنم چون نشده و نرسیدم بهش. برخلاف پستی که مدت‌ها قبل نوشته بودم؛ راه حل نصف نمره‌اس، اما انگار باور درونیم فقط بندِ اون پاسخ نهایی بوده. #واژه‎بافی #نقل قول

اون یکی پاتم بذار زمین...

هر وقت برای انجام کاری مُرددم، جسی بهم می‌گه: پای دیگه‌اتم بذار زمین. اگه آدم زیاد تعلل کنه، فرصت از دست می‌ره و زندگی روی یه پا به آخر می‌رسه. پس تا دیر نشده باید قدمی که برداشتی رو کامل کنی و بری جلو. (دیالوگ) #نقل قول

...just do it + ضمیمه

• اهداف: شامل تمام گزینه‌هایی که حس می‌کنین برای احترام به خودتون ضروری‌ان. این لیست یه لیست در حال رشده، چرا که با رشد سنی و تغییر دیدگاه می‌تونه عوض بشه. همه‌ی ما به چنین راهنمایی تو خودمون نیاز داریم، برای تمرکز بیشتر و البته یه دلیل خوب برای از خواب بیدار شدن‌های صبح‌گاه. "آینده قابل اطمینان نیست اما انتهای اون همیشه نزدیکه. جیم موریسون" 

• کارها: همین‌طور که کارهای کوچیک روزانه‌تون رو تکمیل می‌کنین، روی انجام کارهای بزرگ هم نظارت دارین و به این شکل پیشرفت رو حس می‌کنین. لیست کارهای انجام‌شده و مانده‌ی هر ماه طبق برنامه‌ریزی هفتگی به شما کمک می‌کنه که اهداف خودتون رو به شکل خُردتر و قدم به قدم دنبال کنید. 

+پیشرفت‌ها: "من معتقدم به محض اینکه شما در حال یادگرفتن نباشید، مرده‌اید! جک نیکلسون" صبور باشین و برای بلندمدت سرمایه‌گذاری کنین. تصمیم برای تغییر یه چیز در طول یک سال، دوام خواهد داشت و قابل اجراست. 

• ایده‌های خلاقانه: "هر جایی که جاده بردتون، نرید. بلکه به جاش ریسک کنین و به جایی بدون جاده برین و از خودتون یه مسیر بر جای بگذارین. والدو امرسون" هر زمانی که ایده‌ای به ذهنتون رسید، بنویسیدش و توی وب‌سایت‌ها جست‌وجو کنین که آیا واقعن این ایده نوآورانه و عملی هست یا خیر. 

• تجربه‌ها: "اشک‌های تلخی که روی گور ریخته می‌شن، برای کلمات گفته‌نشده و کارهای نکرده‌اند. هریت بیچر استو" از این‌که کارهای غیرممکن رو توی لیستتون قرار بدین نترسین و تا می‌تونین توی این مورد خلاق و بلندپرواز باشین. 

یکی از راه‌های مثبت‌اندیشی اینه که بستر رو مهیا کنی برای تحقق رویاهات. می‌خوای قله‌ای رو فتح کنی اما کوهنورد خوبی نیستی و این برات یه خیاله؟ به جای فکر کردن به مراحل صعود و سختی‌های راه، قدم اول رو بردار؛ یه کفش بخر. اهدافت رو به بخش‌های کوچکتر تقسیم کن و پله‌پله برو جلو. توی این مقطع مهم نیست پله‌ی پنجاه‌وسوم توی چه ارتفاعیه، مرحله‌ی اول طی کردن پنج پله‌ی ابتدایی‌ست، پس روی همین بخش تمرکز کن. #نقل قول

• | be an artist right now |

my body, my face, my age... is enough

صحبت سر اینه که نباید از خودت شرمنده باشی، که بخوای با معیارهای عامه‌پسندِ بیرونی خودت رو تغییر بدی. لازمه تمرین کنی تا یاد بگیری چه به نفعت باشه و چه به ضرر، صادقانه زندگی کنی. قرار هم نیست آسون باشه و همیشه بابتش آسایش گیرت بیاد، نه. ممکنه به کرّات توی ذوقت بخوره، ناامید شی و بخوای تغییر رویه بدی. ولی مهم اینه که دقیقن توی همین لحظه‌ها محکم بمونی و سرت رو بالا بگیری. 

هر آدمی اصول و اعتقاداتی داره که اون رو به پیش می‌بره و زنده نگه می‌داره؛ بیشتر به لحاظ اخلاقی منظورمه. خیلی چیزا می‌تونن باعث بشن که اساس این ارزش‌های درونی و شخصی زیر سوال بره و شک کنی، و در مقابلِ همه‌ی سخت‌گیری‌های خودخواسته بخوای کوتاه بیای. درست و غلطش رو نمی‌خوام بحث کنم، فقط می‌خوام بگم هیچ چیز نمی‌تونه جای رضایت درونی رو بگیره. پس هر وقت که لازم شد دوباره انتخاب کنی، به قلبت، به درونت رجوع کن و آرامش روحت رو برگزین. این روشن‌ترین چراغ راهه. [معجزه می‌خوای...؟ خودت یه معجزه باش - مورگان فریمن] [عنوان از وایولا دِیویس] #واژه‌بافی #نقل قول