Bulky Book Paper

شاعر اگر بودم، آسمان و ریسمان به هم می‌بافتم تا سبکیِ نور تابیده بر دست‌هایش را به الوهیت کشانم. عینکی که پنجره‌ی چشم‌هایش شده را به غزل می‌سرودم و نگاهش، آخ از نگاهش. که او غرق دنیایی نو یافته و من، آرایه به آرایه ردیف می‌کردم.

کاش می‌شد مراعات این حرف‌ها بی‌نظیر باشد... #واژه‌بافی

آدینه‌ی لعنتی

بلاهت، طعم احساسی‌ست که بعد از آخرین گفت‌وگوی دیروز به خودم دارم! آدمی که دست‌وپا می‌زند برای حرف زدن و ادامه دادنِ زنجیره‌ی جمله‌ها... پیش‌آگاهیِ قبل از واقعه به من می‌گفت که قرار نیست ایده‌آل باشم و جایی از کلام را به اشتباه خواهم پیچید. از عریانی حقیقت شگفت‌زده نیستم اما امید چیز عجیبی‌ست. امید به مهارِ واژه‌ها و سخن‌وری به قاعده بودن. #خاطره‌نوشت

خوب‌تر از آنی که مال من باشی...

یادم نمیاد چندمِ راهنمایی بودم. اواخر کتاب فارسیِ اون زمان دو صفحه‌ی سفید داشت با تیتر هرچه می‌خواهد دل تنگت بگو، یه‌جورایی انشا با موضوع آزاد بود. من با اسم همه‌ی فیلم‌هایی که دیده یا حتی ندیده و فقط تعریفی ازشون شنیده بودم یه متن نوشتم. اون‌وقت‌ها می‌گفتیم قطعه‌ی ادبی (طوری به زمان دور اشاره می‌کنم انگار منسوخ شده کلا). دبیر ادبیات‌مون حاضر نشد نمره‌ی کامل رو بهم بده چون معتقد بود اون متن خیلی خوب‌تر از اونه که نوشته‌ی من باشه. واقعا عصبانی و ناراحت شده بودم اما هیچ تلاشی برای متقاعد کردنش نکردم چون راهی برای اثبات نبود، و همین سکوت و بی‌خیالی من به زعم اون تاییدی بر کپی بودن کار شد. یا وقتی اول دبیرستان برای تصویری از کتاب دستور زبان باید توصیف می‌نوشتیم، و من شعری رو ضمیمه کردم اما بعدا سر کلاس نتونستم دلیل استفاده از اون واژه رو به‌طور قانع‌کننده‌ای شرح بدم، متهم شدم که نوشته از آنِ خودم نیست و سرقت ادبی کردم! خیلی ساده بود، اون کلمه هم‌آوا و قافیه‌ی بیت‌ام بود و من انتخابش کردم با این‌که به ندرت توی گفتار استفاده می‌شد و یه‌جورایی مثل استخراج از فرهنگ‌نامه بود... #خاطره‌نوشت

آره، شاید این اظهار نظرها یه‌جور تعریف محسوب می‌شه و واقعا هم توی این دو مورد من بیشتر احساس غرور کردم تا وقتایی که پذیرفته و تحسین می‌شه متن‌ام. با این وجود گاهی درست سرِ به‌هنگام‌ها باورت نمی‌کنن، وقتی نیاز به باور شدن داری. 

صبا، قلم شیوای تو برداشت یک‌جایی از ذهن و قلب‌اته. ناباوران را بگذار و بگذر... :)

این‌قدر به آینده خیره نشو...!

زندگی این نیست که بشینیم و ببینیم که چی به سرمون میاد، زندگی اون کاریه که ما در برابر اتفاق‌ها انجام می‌دیم. 

• رویای دونده - وندلین ون درانن - ترجمه بیتا ابراهیمی - انتشارات پیدایش | #کتاب‌ستان 

به نظرم خیلی‌هامون این ذهنیت رو داریم که جریان زندگی پشت یه تاریخ یا اتفاق خاص پنهان شده و ما باید مسیری رو طی کنیم تا برسیم به ابتدای زیستن. اما واقعیت اینه که آینده، مسیر رودخونه رو تغییر نمی‌ده. خروش فصلی و کم‌وبیش‌هایی از این دست قطعا خواهد بود اما بستر، تقریبا ثابته. مگر این‌که از همین موقعیت‌های فعلی که به شدت هم گریزونیم ازشون استفاده کنیم برای ثبت یه حرکت. و حرکت، جریان داشتن و سیال بودن، همیشه به مفهوم پیش‌روی رو به جلو نیست. گاهی تغییرات کوچیک و صرفا بازآفرینی مجدد اون‌چه که هست؛ خلقی نو در پیشینه‌ی هستی‌مان، نشون از عدم رکود و یک‌جانشینی داره. #واژه‌بافی 

آویش

من هنوزم بعد 26 سال با اسم‌ام غریبی می‌کنم. هر بار شنیدنش از زبون دیگران، هر بار خوندنش توی پیام‌هایی که خطاب قرار می‌گیرم، باعث می‌شه غیرواقعی و دور به نظرم بیاد. مطمئن نیستم کِی دقیقا خودم بودم/هستم؛ من با همه‌ی ترس و اجتنابم از شبیه آدم‌های زندگیم شدن، خیلی وقتا نه خودم که دقیقا مادر، پدر، برادر، دخترعمو، خاله، دایی، همکلاسی دانشگاه، خانوم میانسال سالن ورزشی و ده‌ها آدم دیگه بودم/هستم، با همون اخلاق و رفتار و منش. و این باعث می‌شه خودم رو گم کنم و نشناسم. شاید همین هم دلیل کشش و علاقه‌ام به روان‌شناسیه؛ این‌که خودم رو مستقل از آدم‌هایی که جزئی از وجودم هستن بشناسم و بفهمم این من، کی و کجا به طور خالص ظهور می‌کنه. کشفِ معماریِ منی که ساخته‌ام و می‌سازم‌اش. #واژه‌بافی 

400

وقت‌هایی که کتاب/وبلاگ می‌خوانم؛ موزیک گوش می‌دهم؛ فیلم می‌بینم؛ به دنبال یک جواب، بارها دکمه‌ی سرچ گوگل و سایت‌ها را انتخاب می‌کنم؛ وقت‌هایی که می‌نویسم و برنامه می‌چینم برای روزهام؛ گاه‌به‌گاه طرحی می‌کشم و عطشم را فرو می‌نشانم؛ وقت‌هایی که دنیای کوچک‌ام را مرتب می‌کنم و لباس‌های تاشده و کاغذهای باطله را جابه‌جا می‌کنم... چنین وقت‌هایی‌ست که مامان به اتاقم سرک می‌کشد و جویای حالم می‌شود. مشغول چه کاری هستی؟ هیچ! با این‌که پاسخ پیش‌فرض من به سوالش همیشه هیچ بوده و هست، اما ساعتی بعد دوباره سراغم را می‌گیرد. و من همیشه غرق در هیچم، آن‌قدری که گاهی متوجه ورودش نمی‌شوم یا صدایش را نمی‌شنوم. هیچی چنان عمیق که من را به درون خود می‌کشاند. گاهی فکر می‌کنم مثل استادهای بزرگ که مدام طرح مسئله می‌کنند تا شاگرد دیرآموزشان بلاخره جواب و نگاه درست را دریابد، مامان هم در پیِ مقصودی‌ست. 

گمان من این است که باید کوهی جابه‌جا کنم تا معنیِ کار به آن اطلاق شود، در غیر این صورت همه‌اش هیچ است. فعالیتی که تاثیری بر زندگیِ بیرونی‌ام نداشته باشد، حاصلی به ارمغان نیاورد و نام و نشانی بر جای نگذارد، محکوم به هیچ شدن است. رسالت مامان شاید همین است، که یادم بدهد همین‌ها هم کاری هستند و معنای درونی‌شان برای من، تمام چیزی‌ست که باید، و نیازی به تایید و تحسین بیرونی ندارند. روزی که در پاسخ به آدم‌ها با اطمینان و لبخند بگویم که می‌خوانم، گوش می‌سپارم، می‌بینم، جست‌وجو و انتخاب می‌کنم، می‌نویسم، می‌کِشم، سامان می‌دهم و این‌ها زندگی من‌اند، روز بزرگی در تاریخ‌ام خواهد بود. #واژه‌بافی 

زیر نور چراغ برق...

دست از سرم برنمی‌دارد، رویای مجروح نیمه‌شبان. آسودگی خواب را به زنجیر کشیده و کابوس به ذهنم می‌چکاند. 

صورتی یا نارنجیِ خونین، روشنای کم‌سوی آسمانی‌ست دل‌تپیده، که می‌بارد و می‌وزد و به رقص می‌آرد. و بر پیشانی بام‌ها، دست تکیده‌ی درختان و ردِ اولین گذرکرده، بوسه‌ای سرد می‌نشاند. |03:05| #واژه‌بافی 

...hey you

Don't give up

okey? 

تست شماره 2

بلوط را توصیف کنید: نویسنده‌ی سایه‌ی سفید چگونه در ذهن‌تان شکل گرفته است؟ چه شخصیت و خصوصیاتی را، مثبت و منفی، از او متصورید؟ 

مایلم خودم رو از نگاه/واژه‌های شما ببینم/بخونم. امکان ارسال نظر به صورت ناشناس نیز فعال است. (5 نمره) #سنجش