The Waves

وازایش؛ تناسخ؛ باززایی؛ زادْمُرد (به پارتی مانوی)؛ سَنْسار (به سُغدی)؛ آژی‌مَرچ (به سغدی) یعنی زاییده شدنِ دوباره پس از مرگ. با اختلافاتی در مفهوم، از اعتقادات ادیانی مانند تائوئیسم (فلسفه‌ی تائو)، بوداگرایی، هندوگرایی، مانَوی، برهمایی، جینیسم (آئین جین)، سیکیسم (آئین سیک)، اهل حق (یارسان) و غُلات شیعه است.

برمبنای تناسخ، هستیِ واقعی یکی‌ست و تمام هستی‌ها، پرتویی از آن هستی است و آن هستیِ یگانه همان برهمن است که همان عالمِ کبیر و روحِ جهان است و هر چیز جز او سایه‌ای از هستیِ اوست؛ بر این اساس روحِ انسان، عالمِ صغیر است که خود نیز پرتویی از روحِ برهمن است و رستگاریِ انسان در رهایی از تولدِ دوباره یا تناسخ اوست. برپایه‌ی این اصل، روح انسان تا قبل از تزکیه و پاکیِ کامل، بارها در بدن‌های مختلف وارد شده و به این جهان برمی‌گردد و کیفیت زندگیِ کنونی او بسته به رفتار و کردار نیکِ انسان در زندگیِ گذشته‌اش دارد و راه نجات او مدد از شهود، درون‌گرایی و توجه به حقیقت است تا بتواند به حقیقت مطلق بپیوندد. برای انسان، هیچ عذابی دردناک‌تر از این نیست که تا پشت در بروی ولی تو را راه نداده و برت گردانند. به‌طور کلی تناسخ یا انتقال روحِ انسان به موجودی دیگر چهار نوع است: ۱- نسخ: انتقال روح انسان به انسان دیگر؛ ۲- مسخ: انتقال روح به حیوان؛ ۳- فسخ: انتقال روح به گیاه؛ ۴- رسخ: انتقال روح به جماد. 

تحریف تناسخ: تناسخ در طول تاریخ به دلیل تفاسیر به رای، دچار تحریف شده است اما آنچه که درست به‌نظر می‌آید این است که آنچه بعد از مرگ به جهان دیگر منتقل می‌شود روح نیست بلکه نفس است و روح یکی است که متعلق به خداوند است و آنچه در ادیان آمده که خداوند از روح خود در انسان دمید به این معناست که خداوند از تمام ویژیگی‌های خود به جز یکی که آن کبر است به انسان اعطا نمود و در زمان مرگ، فرشتگان روح را تحویل نمی‌گیرند بلکه نفس را تحویل می‌گیرند و کلمه‌ی فوت به معنای تحویل در وفاداریِ کامل است. نفس انسان پس از مرگ با توجه به شرایط آن نفس که تقدیر اوست و تقدیر به معنای اندازه یا همان اعمال پیشین، به جهانِ خاک بازمی‌گردد. [ویکی‌پدیا] #نقل قول