برای ظلمت این شب

نمی‌دونم چرا امشب، توی این لحظه، یاد شعر شب در چشمان من است حسین پناهی افتادم.

شاید چون به‌قول سجاد افشاریان "هرکسی یا روز می‌میرد یا شب، من شبانه‌روز..."

شب، در چشمان من است. به سیاهی چشم‌هایم نگاه کن

روز، در چشمان من است. به سفیدی چشم‌هایم نگاه کن

شب و روز، در چشمان من است. به چشم‌های من نگاه کن

پلک اگر فروبندم، جهانی در ظلمات، فرو خواهد رفت... [حسین پناهی]

برای خاموش نبودن این ستاره

نزدیک سه هفته‌اس که دیگه خواب نمی‌بینم. اگه رویا و کابوسی هم باشه، چیزی ازش یادم نمی‌مونه. دیگه حتی خوابیدن هم، تسکینی بر این واقعیت نیست.

واقعیتی که برای سایر مردم دنیا، برچسب sensitive content می‌خوره و ازشون سوال می‌شه که مطمئنی می‌خوای ببینی؟ ولی هیچ‌کس از ما سوال نکرد. فقط مجبور به زندگی کردنش شدیم. 

شاید مثل فیلم Inception یه‌روزی بیاد که بفهمیم جای واقعیت و خیال عوض شده. کابوس بیداری‌ها به تحقق یک رویا بدل بشه...