ملودی‌هایی هستند که آدم را به کشتن می‌دهند؛ نت‌هایی که روشنایی را مکیده و روح را حبس می‌کنند میان آلامِ ایام. در مقابل، موسیقی‌هایی هستند که جان می‌بخشند و می‌رویانند. گوش می‌سپاری و سبز می‌شوی، شکوفه می‌دهی، بهار می‌شوی.
ندانسته قاتلی را آزاد کرده بودم که خنجرش را تا دسته می‌نشاند به قلبم. باید هوشیاری‌ام را فرامی‌خواندم، باید خودم را می‌رهانیدم از بندهای تاریک‌اش.
به زنجیر کشیده و نهانش کردم. تا کی باشد که باز سربرآورد و چنگ زند مرا به خشم، به غم، به تباهیِ بی‌امیدی... به‌سان آتشی که با آتش پاسخش گویند، مرهم چنین زخم‌ها و حفره‌هایی از روح را باید دوباره در موسیقی جست. این‌بار آوایی که زندگی عطا کند، که خیال ببخشد، امید دهد... #واژه‌بافی
۹۷/۱۱/۳۰ | ۱۸:۳۵
