یک‌روز برمی‌گردم و خداحافظی می‌کنم

چهارده سالم بود که از آن خانه و شهر رفتیم. چهارده سالم بود و چهل‌ویک درجه تب داشتم. چهارده سالم بود و یادم نیست که از بوته‌های گل رز، تاک انگور، نهال گیلاس و درخت‌های سیب‌مان خداحافظی کرده باشم. چهارده سالم بود و رفتن را بلد نبودم، نمی‌دانستم ده سال بعد یک سه‌شنبه‌شب تابستانی ساعت 3:30 دقیقه‌ی بامداد برای ایوان خانه‌مان گریه خواهم کرد و دلم برای آن نیم‌دریِ کوچک حیاط یک ذره خواهد شد. شب؛ آه از شب‌های رویاخیزِ طولانی و صدای خش‌دار رضا یزدانی که از خاطره می‌خواند. "خاطره‌خاطره مرور می‌کردی، روبه‌روت اتفاق بارون بود... چقدر بگذره تا من آروم بشم، آخه خاطره از جنون بدتره..." [بیت‌ها از دو ترانه‌ی جداست] #واژه‌بافی

خاطره؛ یک خوبِ لعنتی‌ست

هربار که وبلاگی را باز می‌کنم و موسیقی خودش را پهن می‌کند روی سطرها، قلبم فشرده می‌شود و جور بدی به درد می‌آید. آن روزها من نیز عادتم بود که بسته به حال‌وهوای متن، نوای پیانو و ویولون را کوک کنم و آخ ازین عادت‌ها که هیچ‌جوره نمی‌شود جای سنجاق‌شده‌شان را از دل زدود. سبک من شعر بود، احوال‌پرسی‌ام شعر بود و شعرهام آینه‌ی کلام مخاطب؛ غزل می‌نوشتند و غزل جواب می‌دادم. سپید می‌سرودند و سپید پاسخ می‌دادم. بارها به آزمون کشیده شدم و بارها سرم را بالا گرفتم که خلق این واژه‌ها، از آنِ من است. آن روزها دلم با نثر نبود، یعنی توان درآمدن از قالب شعر را نداشتم، قافیه و ریتم و وزن، جزئی از من بودند و چقدر حسرتِ نثر نوشتن مانده بود به دلم! حالا ورق برگشته و ردیف‌ها خودشان را قایم می‌کنند از من و حسرت استعاره را قورت می‌دهم. این لحن، این ادبیات، آخرین بازمانده از منِ آن روزهاست که اگر کنار بگذارمش، انگار با دست‌های خودم صندلی را از زیر پاهایم کشیده‌ام و جان خواهم داد. همه‌ی این حرف‌ها برای این است که وبلاگی را باز کردم و موسیقی خودش را پهن کرد روی سطرها و قلبم فشرده شد و جور بدی به درد آمد. خواستم بنویسم کاش می‌شد خاطره را کَند و دور ریخت، بعد دیدم نه، خاطره مثل ریشه است برای درخت که زنده نگاهش می‌دارد. مثل ریشه است برای آدم، آدمِ بی‌ریشه به باد می‌رود. خاطره جزئی از هویت آدم‌هاست، بی‌خاطره؛ پاک خواهیم شد. اصلن خاطره؛ یک خوبِ لعنتی‌ست و تمام. [تیرماه هم شده یکی از خاطره‌هام، شروع وبلاگ‌نویسی‌ام از بیست‌وشش تیر بود، به سال 91] #واژه‌بافی

جیغ‌های خوشحال

دیروز قبل از رفتن به سینما وقتی داشتم یواش‌یواش آماده می‌شدم، برادرِ جّان موزیکی را برایم پخش کرد و گفت ببین خاطرت هست... من خنده بر لب خشکم زده بود و بعد همه‌اش وسط هم‌خوانیِ ترانه، جیغ‌های خوشحال می‌زدم. بهش گفتم می‌دانی پرتم کردی به گذشته‌های خوب؟ می‌خندید. [چیکه‌چیکه - سیاوش شمس - دانلود] #خاطره‌نوشت

شما رویاها را انتخاب نمی‌کنید...

شما رویاها را انتخاب نمی‌کنید، این رویاها هستند که شما را انتخاب می‌کنند. این کلیپ را لدفن ببینید.  [صفحه‌ی دانلود] #اعلان

 

به افتخار مردِ ایستاده در غبار

دومین تجربه‌ی فیلم دیدنِ انفرادی را امروز پشتِ سر گذاشتم و باید بگویم بی‌نقص بود. ایستاده در غبار را نه یک فیلمِ جنگیِ کلیشه‌ای، که مستندی خلاقانه متصور شوید. اثری خوش‌ساخت و دل‌نشین که کم‌وکاستی‌های دوران جنگ را با وفاداری به واقعیت، به نمایش می‌گذارد. احمد متوسلیان؛ یکی از چهارنفری که در تاریخ 14تیر 1361 در میان تاریخ گم شد. 

وقتی از سالن سینما بیرون آمدم، شروع کردم به قدم زدن. آن‌قدری راه رفتم که دردِ پاهایم مرا به خودم آورد. همه‌چیز غریب و دور به نظر می‌رسید. شهر، آدم‌ها، هیاهویی که از میانش گذر می‌کردم. با خودم فکر کردم اگر احمد متوسلیان بعد از سی‌وچهار سال بازگردد، چه حالی خواهد داشت؟ از دیدن این همه تغییر، این همه تفاوت، این همه فاصله‌ی پُرناشدنی... خوشحال؟ گمان نمی‌کنم، خوشحالی از دیدن این وضعیت، آخرین حسی‌ست که به او دست خواهد داد. 

محکم و مُصِر می‌گویم: لدفن فیلم را از دست ندهید، ایستاده در غبار می‌تواند آشتی دهنده‌ی ما با ژانر جنگی کشورمان باشد. ژانری که معمولا در آن، حاشیه را بر متن، تحمیل کرده‌اند. لذت این تجربه‌ی متفاوت را از خودتان دریغ نکنید. #خاطره‌نوشت #آپارات

اسمایلی :)

می‌گوید حیف ازین قاب‌بندی و کنتراست نورِ عصرِ پنجشنبه‌ای که من سوژه‌اش بودم، آن هم با ادا اطوارهای خنده‌آور. می‌گویم حیف از آن لحظه‌ای که بخواهی بخندانی و قیاسِ "نه، بگذار موقر باشم" خرابت کند. اصلن می‌دانی یادآوریِ لحظه‌های شکلکی چه کیفی دارد؟ چه حُسن در همیشه راست ایستادن و به قاعده خندیدن؟ لذت زندگی به همین سنت‌شکنی‌هاست، به همین لحظه‌های شکلکی. #واژه‌بافی

خنده‌هاش، حظِّ دنیاست

می‌گویی عکس‌ها بی‌رحم‌اند که مجالِ گریختن نمی‌دهندت. می‌گویم قصاوت از خنده‌های توست و سکوتی که مانده بر عکسِ لب‌هات، تویی که مقابلِ هرچه سکونی. چگونه ثبت کنم تو را؟ بگو با کودکِ پابه‌فرارِ چشم‌هات چه کنم؟ #واژه‌بافی

آوای کوچه‌ها

مداحِ کوچه‌گرد، آذری می‌خوانْد و من هیچ نمی‌دانستم از معنای واژه‌هایش. گاهی زبان را، فهمْ لازم نیست. صدایی که زیر و بَم می‌بافی‌اش، جامه‌ی دل می‌شود و کیست که نداند دلانه‌های آدم، بی‌نیاز از دستور و گرامر و قاعده‌ست؟ #واژه‌بافی

حرف بزنید!

خوره‌ی جان خودتان نشوید، حرف بزنید. اگر شخصی یا رفتاری موجب ناراحتی‌تان شده، عصبی‌تان کرده و... لطفن لطفن لطفن به حرف بیایید، بگویید، بیان کنید. اصلن شاید سوءتفاهمی بیش نباشد. قبول که بعضی از آدم‌ها آن‌قدر جوّ سنگینی ایجاد می‌کنند که نمی‌شود باهاشان هم‌کلام شد، اما یک‌بار باید این بار را از دوش برداشت و دَمی آسوده برآورد. پیش از دیگران به خودم خطاب می‌کنم، منی که بارها درد شدم و کلامی برنیاوردم. خجالتی بودن، غرور، حیا... هیچ‌کدام‌شان نباید توجیه و سرپوشی باشند برای خودآزاری‌هامان و بدتر، سرباز کردن این زخم به یک نیشتر و دیگرآزاری‌های بعدش. باید که حرف‌های مانده بر دل را صرف کرد؛ حرف بزنم، حرف بزنی، حرف بزنیم و آرام گیریم. #واژه‌بافی

بعدنوشت: ریشه‌ی تمام قهرها مبتنی بر خطایی است که می‌تواند مطرح شود، جواب بگیرد و بلافاصله از بین برود، ولی در دلِ طرفِ توهین‌شده نشست می‌کند، بعدها بروز دردناک‌تری می‌یابد. تاخیر در حل‌وفصل بلافاصله‌ی اختلاف‌ها، بلافاصله بعد از وقوع آن‌ها، به عقده‌ی تلخی تبدیل می‌شود. [آلن دوباتن - جستارهایی در باب عشق]  ممنونم از یکتای جّان برای این نقل‌قول زیبا :)

چو تخته پاره بر موج؛ رها، رها، رها من

رو به آسمون تاریکت می‌نویسم، همون آسمونی که همه‌مون چشم بهش دوختیم و سرمون رو بالا گرفتیم برای دیدنت، بیشتر حس کردنت. خدایا؛ نذار شونه‌هامون زیر بار آرزوهامون افتاده شه، نذار تو سایه‌ی حسرت‌هامون قدم برداریم. خدایا؛ بهمون قدرت بده برای ساختن. جسارتِ آغاز؛ رهایی، رهایی، رهایی... [عنوان: هوای گریه - همایون شجریان] #واژه‌بافی