آویش
جمعه, ۱۴ دی ۱۳۹۷، ۰۴:۲۸ ب.ظ
من هنوزم بعد 26 سال با اسمام غریبی میکنم. هر بار شنیدنش از زبون دیگران، هر بار خوندنش توی پیامهایی که خطاب قرار میگیرم، باعث میشه غیرواقعی و دور به نظرم بیاد. مطمئن نیستم کِی دقیقا خودم بودم/هستم؛ من با همهی ترس و اجتنابم از شبیه آدمهای زندگیم شدن، خیلی وقتا نه خودم که دقیقا مادر، پدر، برادر، دخترعمو، خاله، دایی، همکلاسی دانشگاه، خانوم میانسال سالن ورزشی و دهها آدم دیگه بودم/هستم، با همون اخلاق و رفتار و منش. و این باعث میشه خودم رو گم کنم و نشناسم. شاید همین هم دلیل کشش و علاقهام به روانشناسیه؛ اینکه خودم رو مستقل از آدمهایی که جزئی از وجودم هستن بشناسم و بفهمم این من، کی و کجا به طور خالص ظهور میکنه. کشفِ معماریِ منی که ساختهام و میسازماش. #واژهبافی
۹۷/۱۰/۱۴