آه اتاق زیر شیروانیِ من!

مأوایی از سنگ و آجر و خشت و سیمان... جبر جغرافی چیز بدی‌ست، می‌دانید؟! من از تمام خانه‌های چوبی و خوش‌ساخت آن‌ور آب، هوس اتاق زیر شیروانی‌اش را به دل دارم. یک اتاق چوبی چند وجهی با پنجره‌های رو به آسمانش. ستاره‌هایی که یک بندانگشت فاصله‌ست تا چیدنشان و آسمان دلبری که چادرش سقف چشم‌های توست. آه اتاق زیر شیروانی ِ من! چه غزل‌ها که برایت خواهم سرود... #واژه‌بافی

 

رویای محو

تخته سیاه کلاس چهارم جایش را به آینه‌ای روشن و شفاف داده بود. هم‌کلاسی‌های دانشگاه میان راهروهای دبستان کودکی‌ام پرسه می‌زدند و لبخند تحویل یکدیگر می‌دادند. و من ایستاده بودم روبروی آیینه‌ای که تصویر موهای بلندم را منعکس می‌کرد. فکر کردم چقدر همه چیز غریب و آشناست و بعد مشغول بستن موهایم شدم. #خواب‎نوشت

gravity

Nothing comes from dreams but dreams, Still you believe in wonder, Something happens and it seems, Like a strike of thunder...  [zlata ognevich - gravity] نقل قول#

دوشنبه‌ی ما

ابد و یک‌روز دقیقا همان‌طوری بود که در تمام این مدت تعریفش را شنیده بودم، پر از حس‌ها و دیالوگ‌های نابِ به‌یاد ماندنی. قصه‌ای که در اوج درد می‌تواند شما را بخنداند و در لحظه‌های فراز فیلم به گریه‌تان اندازد. هر سطری که برای توصیف محسن و مرتضی و سمیه‌ی فیلم بنویسم کم است. راستش را بخواهید شده مثال آن هدیه‌ای که دلت نمی‌خواهد دمِ دست بگذاری‌اش مبادا که خراب شود، فقط می‌خواهی توی یک قاب کریستال نگه‌اش داری و نگاهش کنی. این فیلم را باید دید، نه یک‌بار که بارها و به کرّات. ابد و یک‌روز زندگی آدم‌هایی‌ست که یک روز پس از مرگ‌شان طعم رهایی را می‌چشند، یک‌روز بعد از این زندگیِ تا ابد... #خاطره‎نوشت

یک جای بودنمان کال است...

یک جای دوست داشتنمان ایراد دارد که شش ماهه فارغ می‌شویم. یک جای بودنمان کال است که تمام‌قد نیستیم. یک جای رفتنمان قرص نیست که برمی‌گردیم. یک جای حرف‌ها، بوسه‌ها، دست‌ها می‌لنگد. که سرد می‌شویم، که از دهان می‌افتیم... ما نوزادی نارسیم، با بند نافی پیچیده به دور احساس که عشق را از لوله می‌مکیم... از پشت این دنیای شیشه‌ای، چشم زمان در انتظار معجزه‌ای خیره مانده به ما... [پریسا زابلی‌پور] #نقل قول

به درجه‌ای از عرفان رسیده‌ایم که مپرس!

با سرهایی به هم چسبیده و انگشت‌های قفل شده در هم، دراز کشیده بودیم روی زیرانداز و بازی برگ و باد و آفتاب را نگاه می کردیم. فکر کردم این خلأیی که تویش گیر افتاده‌ایم چقدر دارد دلمان را می‌زند، عینکم را برداشتم و حالا، حالا فقط لکه‌های سبز و نورانی دنیای چشمانم را پر کرده بود. ژون گفت یادت هست پیش‌ترها چقدر حرف داشتیم و آن یکی هنوز فعل جمله‌اش را ادا نکرده این یکی شروع می‌کرد؟ خواستم بگویم آنقدر این جاده را رفته‌ایم که دیگر هیچ کلمه‌ای را یارای گفتن نیست، به‌جایش نفس عمیقی کشیدم و شنیدم که هـــومی کرد. #واژه‌بافی

قبل و بعد از واقعه

تعریف " مـــرد شدن " در سربازی: سفیدبرفی می‌روید، زغال اخته باز می‌گردید. و اینک شما بسیار مرد استید! :| #واژه‌بافی

هر دوسال یک‌بار اتفاق می‌افتد

کم‌اند آدم‌هایی که بخواهند یا بتوانند تو را بلد شوند. اولین بار میم.ر.سین بود که قِلِق اخلاقمان دستش آمد و به قول ژون تیز بود و باهوش. دومین نفر میم.ب.لام کسی که این پروسه را سه‌ساله طی کرد! فکر کنم باید منتظر سومین میم.دات.دات بعدی باشم تا رکورد این دوسالانه‌ها را حفظ کند. #واژه‌بافی

وقتی که زندگی روی دوشِ توست

عقب نشستن و سکوت کردن هم چیز خوبی‌ست. آدم که خودش را شرح نمی‌دهد... #واژه‌بافی

حد و مرز

همه چیز توی این دنیا حد و مرز دارد. مثلا از یک‌جایی به بعد دیگر اسمش ادب و احترام و نزاکت نیست، حماقت می‌شود و ابلهی. آدم باید حواسش باشد پایش را کدام وَرِ خط می‌گذارد. #واژه‌بافی