دو راهی

دست‌هایشان را گره کرده‌اند، می‌دانم. حرف برسر باریدن است و ایستادن در برابر آفتاب. ابرهای آسمان من، میان دو راهی مانده‌اند که این‌چنین روزهای هفته را بست می‌نشینند آن بالا و فقط نگاه می‌کنند. بباریم؟ نه، نه. دست نگه داریم... #واژه‌بافی

لاک زرد

دلخوشی‌ها فقط صورتی نیستند، گاهی یک زرد جوجه‌ای هم آدم را می‌برد به سرزمین عجایب. آنجایی که دست‌های تپل و سفیدش بلندبلند می‌خندند و ناخن‌های ریز مربعی‌اش طعم اسمارتیز می‌دهند. راست است که می‌گویند: رنگ‌ها خود به تنهایی، یک دنیا زندگی‌اند. #واژه‌بافی

کاکتوس

لازم نیست برای الگو گرفتن در زندگی، دوردست‌ها را رصد کنم. کافی‌ست قدری نگاهم را بچرخانم و کاکتوس‌هایم را به‌دیده‌ی جان بنگرم. گلدان‌های کوچکی که پشت‌به‌پشت هم داده‌اند و مهمان‌هایشان هرروز قدکشیده‌تر و سبزتر از دیروز، دنیا را سیر می‌کنند. به‌راستی باید زندگی را از کاکتوس‌ها یاد گرفت. خوب می‌دانند تیغ‌های سفت‌وسخت همیشه هم عامل بقا نیست، گاهی می‌توان عقب‌نشست و مهربانانه‌تر و لطیف‌تر زندگی را گذراند. خوب بلدند که با نبودن‌ها کنار بیایند؛ که اگر آب و آفتاب نبود، برای زندگی بجنگند و راست‌قامت و محکم ادامه دهند. این کاکتوس‌های کوچکِ بزرگ‌زادِ دوست‌داشتنی. #واژه‌بافی

پاسخ‌نامه

چشم به‌راه تویی دوخته‌ام که پاسخ تمام پرسش‌های منی. این در را باید که امروز بگشایی و جوابم دهی اگرکه... اگرکه هنوز هم وفادار قول‌های مردانه‌ای. #واژه‌بافی

دیده‌بان

نبودنت آنقدر تازه است که هنوز شب‌بخیر گفتن به تو، از سرم نیفتاده. گاهی خیال می‌کنم شاید تشنگی تو را به آشپزخانه کشانیده باشد و یا بی‌خوابی به سرت زده و جلوی تلوزیون خواهمت یافت. اما نه... تو رفته‌ای و نیستی، نیستی و این واژه‌ها دل‌دل می‌کنند برای بوسیدنت. نوشته بودی دیده‌بان شده‌ای. چه خوب! دل‌تنگی‌های به‌جان رسیده‌ام را چطور می‌بینی؟ #واژه‌بافی

مستانه وزیدن

هوهوی باد، عجولانه است. گویی بی‌قرار وعده‌اش شده که این‌چنین افتان‌وخیزان شاخه‌ها را به‌هم می‌پیچد و سوت "راه را باز کنید" سر می‌دهد. مگرنه اینکه بادها هم عاشق می‌شوند و شوق یار را نسیم، و غمش را طوفان می‌وزند؟ این بادهای سربه‌هوای اردی‌بهشتی... #واژه‌بافی