دوشنبه‌ی ما
دوشنبه, ۱۷ خرداد ۱۳۹۵، ۱۰:۳۰ ب.ظ
ابد و یک‌روز دقیقا همان‌طوری بود که در تمام این مدت تعریفش را شنیده بودم، پر از حس‌ها و دیالوگ‌های نابِ به‌یاد ماندنی. قصه‌ای که در اوج درد می‌تواند شما را بخنداند و در لحظه‌های فراز فیلم به گریه‌تان اندازد. هر سطری که برای توصیف محسن و مرتضی و سمیه‌ی فیلم بنویسم کم است. راستش را بخواهید شده مثال آن هدیه‌ای که دلت نمی‌خواهد دمِ دست بگذاری‌اش مبادا که خراب شود، فقط می‌خواهی توی یک قاب کریستال نگه‌اش داری و نگاهش کنی. این فیلم را باید دید، نه یک‌بار که بارها و به کرّات. ابد و یک‌روز زندگی آدم‌هایی‌ست که یک روز پس از مرگ‌شان طعم رهایی را می‌چشند، یک‌روز بعد از این زندگیِ تا ابد... #خاطرهنوشت
۹۵/۰۳/۱۷