"ظرافت جوجه‌تیغی" کتابیه که این‌روزها می‌خونم. رُنه، سرایدار سالخورده‌ی خوش‌ذوقی که شیفته‌ی هنر نابه و موسیقی فاخر رو تشخیص می‌ده و سینمای درخشان رو کشف می‌کنه و ادبیات ناب رو می‌چشه، با چنان وَجدی از کتاب‌ها حرف می‌زنه که مخاطب رو به هوس می‌اندازه. تشبیه صحنه‌ای از آناکارنینا به رخدادی که توازن روزمرگی‌هاش رو برهم زده، اون‌قدری دلنشین بود که تمام پاراگراف رو با لبخند خوندم چون تصویرهای ذهنی خودم از اون رمان زنده شد و هم‌پای جمله‌های رُنه، لوین رو به یاد آوردم.
نوشته‌هایی که بن‌مایه‌شون ستایش ادبیات و وصفِ لذتِ مطالعه‌اس، خوندن‌شون کِیف مضاعف داره و برای من، اون دورنمای آرمانیِ نشیمن‌های کنار پنجره و منظره‌ای باز و بخار یه لیوان چای خوش‌عطر رو تداعی می‌کنه.
۰۰/۰۲/۱۶ | ۱۸:۳۸
