The Waves

مثل هر روز صبح ساعت 10 که از خانه می‌زنم بیرون و می‌گویم به امیدت...، سلام. آخرین‌باری که حرف زدیم خاطرت هست؟ توی ماشینِ پارک‌شده در سایه نشسته بودم و گنبد فیروزه‌ای و خوش‌رقصیِ پنج پرنده را نگاه می‌کردم. پنج‌تا بودند، مگرنه؟ می‌دانی عادت کرده‌ام با لب‌های بسته حرف‌هایم را بگویم، راستش خیال می‌کنم این‌طور مجبور می‌شوی گوش‌هایت را تیز کنی و سُر بخوری توی ذهنم. درست همان‌جایی که پشت پنجره‌اش نشسته‌ام و نگاهت می‌کنم. دلم برایت تنگ شده رفیقِ جانم، روزها و ماه‌ها و سال‌ها از قرارهای عاشقانه‌مان می‌گذرد. رفیق خوبی نبودم، نه؟ می‌دانم. اصلا به‌قول علیرضا آذر "من پای بدی‌های خودم می‌مانم." 

به گمانم اشک نشانه‌ی خوبی‌ست، مثل روبانی رنگی که راه را نشانت می‌دهد و می‌گوید هنوز گم نشدی. خوب است که هنوز نشانی‌ات را می‌دانم. بی‌تو من می‌ترسم، خیلی هم می‌ترسم... هیچ‌کس دوست ندارد جلوی اسمش ضربدر بخورد، همه می‌خواهند به آن‌ها افتخار کنی، می‌دانی؟ 

وقتی آدم دلش پر است و چشم‌هایش تر، دیدش تار می‌شود. اما درست لحظه‌ای که دیگر هیچ‌چیز پیدا نیست اشک‌هایت می‌چکند و نگاهت را روشن می‌کنند. تعبیر خوبی‌ست. راستی می‌شود این آهنگ را با هم گوش کنیم؟ حرف‌های زیادی توی نت‌هایش نهفته است و خب، زبان دل آدم‌ها با هم فرق دارد. این‌بار شاعرانه‌اش کردم...  [موزیک از بلاگ توکا]  [اینجا بشنوید] #واژه‌بافی #گرامافون