هنرِ طراحی
دوشنبه, ۱ مرداد ۱۳۹۷، ۰۵:۵۳ ب.ظ
به‌طور مثال برای رسیدن از حد نصاب 15دقیقه دویدن به 1ساعت و 45دقیقه، یه برنامه‌ی 84روزه وجود داره، به اسم نیمه‌ماراتن. نکته این‌جاست که توی این 84روز لازم نیست و نباید همواره شدت تمرینات صعودی باشن. رکوردها فراز و فرود زیادی رو طی می‌کنن تا در نهایت بدن آمادگی کافی برای 105دقیقه دویدن بی‌وقفه رو کسب کنه. برای نمونه برنامه‌ی دو هفته‌ی ابتدایی به این صورته: روز اول 15دقیقه دویدن، روز دوم تمرینات بالاتنه، روز سوم 20دقیقه دویدن، روز چهارم 20دقیقه دویدن ریکاوری (بدون در نظر گرفتن سرعت و مسافت)، روز پنجم تمرینات کلی عضلات بدن، روز ششم 20دقیقه پیاده‌روی، روز هفتم 25دقیقه دویدن، روز هشتم 25دقیقه دویدن، روز نهم تمرینات بالاتنه، روز دهم 20دقیقه دویدن مسابقه‌ای.
نکته‌ای که می‌خوام بهش برسم اینه که طراحیِ تمرین یه علمه، طراحی زندگی یه هنر. برای خلق یه اثر هنری فرمول ثابتی وجود نداره اما قواعد و پیش‌فرض‌هایی هستن که با دونستنشون می‌شه راحت‌تر انتخاب و اقدام کرد. یه‌سره سربالایی رو رفتن، خیلی فرسایشیه. لازمه نقاط استراحتی تعریف کنیم برای تجدید قوا. هروقت بخوایم شدت تمرین رو افزایش بدیم یعنی مسافت یا سرعت رو زیاد کنیم یا زمان انجامش رو کم، قبلش باید افت فشار بدی تا بدن ذخایر انرژیش رو بازسازی کنه. رسیدن به 100درصد توان توی ارتقاهای 10درصدی درست نیست، گاهی توی دوره‌ی تمرین لازمه از 70درصد برگردی به 50، 40 و بعد بری روی 80درصد کارایی. با این حساب چرا موقع هدف‌گذاری و برنامه نوشتن اینقدر حریصانه فکر می‌کنیم؟ چرا با دونستن اصول درست باز هم می‌خوایم از مدت زمان بکاهیم و به حجم و شدت کارها اضافه کنیم تا زودتر به نتیجه برسیم؟ و اصلن می‌رسیم...؟
آدما خیلی ساده می‌تونن دست بکشن از همه‌چیز، خیلی ساده می‌شه بُرید و دیگه کشش و توانی برای ادامه نداشت. پس بهتره خودخواسته و با آگاهی تصمیم بگیریم یه مفرّ مثبت ایجاد کنیم قبل از اینکه بِبُرّیم. #واژه‌بافی
۹۷/۰۵/۰۱
هیده ...
