به کجا می‌روم آخِر...؟ (1)
شنبه, ۱۸ فروردين ۱۳۹۷، ۰۸:۲۵ ب.ظ
اسپینوزا میگه: تا وجود کاملی نباشه، تصوری هم ازش ایجاد نمی‌شه. (نقل به مضمون) می‌خوام از این جمله این‌طور استفاده کنم؛ ما توی ذهنمون، نسخه‌ای از کمال مطلوبمون رو ساختیم و می‌خوایم که بهش برسیم. کم پیش می‌آد که آدم‌ها از وجود و ماهیت خودشون در اکنون، راضی باشن. ما اغلب جایی هستیم، دورتر از اون‌چه که باید (گمان می‌کنیم) و غریب‌تر از خودی که توقعش رو داریم. سوال اینه که آیا منِ تعریف‌شده در این هستی، همون تصویر کامل و بی‌نقصه؟ آیا رویاهای ما فانوسی برای پیدا کردن مسیرن یا اوهامی گمراه‌کننده؟
می‌گن وابسته به ذات و ظرفیت هر شخص، راهی براش مشخص شده. پس اگه تمایل، هدف و خواسته‌ای داریم، امکان برآوردنش رو هم داریم. داریم؟!
"تا وجود کاملی نباشه، تصوری هم ازش ایجاد نمی‌شه." تا امکانش نباشه، انگیزه‌ای شکل نمی‌گیره. و این پندار از تعالی، می‌تونه انعکاسی از واقعیتی قابلِ دسترس باشه. می‌تونه که باشه... #واژهبافی
۹۷/۰۱/۱۸
در پاسخ به کامنتت خواستم بی جواب نمونه یه لبخند فرستادم (: .
امیدوارم همیشه امیدوار بمونی ؛ حتی اگه به جاهای سختش رسیدی .