The Waves

به نظرم اگه الآن از هم حمایت نکنیم ممکنه فردا خودمون هم توی این موقعیت قرار بگیریم و اون وقت انتظار همراهی داشتن از دیگران کمی بی‌انصافی خواهد بود. توی این مدت به خصوص اخیرن شاهد رنجش دوستان بلاگرم از یک سری مخاطبانشون هستم. می‌خوام در این مورد بنویسم... 

هر نوشته‌ای که منتشر می‌کنیم جنبه‌ی عمومی پیدا می‌کنه و این یعنی ما به مخاطب اجازه می‌دیم به فضامون ورود پیدا کنه، درست. اما در هر حال داریم تحت عنوان یک وبلاگ شخصی قلم می‌زنیم. دقت کنید! یک وبلاگ شخصی. جایی که دغدغه‌ها و فکرها و روایت‌هامون از زندگی رو کنار هم می‌چینیم، پس همچنان حق امتیاز ویژه‌ی این فضا متعلق به ماست یعنی نویسنده. پس ما رو محدود به "مخاطب‌پسند نوشتن" نکنین چون اصلن منطقی نیست. 

همیشه اتفاق می‌افته که از بین چندین نوشته، یکی دوتاش با نظر و خط فکری ما در تقابل باشه. خب، این چیز بدی نیست چون یاد می‌گیریم جهانِ خارج از محور تفکرات خودمون رو هم ببینیم و باهاش آشنا بشیم. اگه ظرفیت پذیرش و درک این تفاوت و تضادها رو داشته باشیم که عالیه اما اگه هم نداریم نیازی نیست عقاید خودمون رو توی چشم نویسنده فرو کنیم و به بدترین شیوه‌ی ممکن به تخریبش دست بزنیم. یاد بگیریم که آدم‌ها با هم متفاوتن. متفاوت فکر می‌کنن، عمل می‌کنن، حس می‌کنن و زندگی می‌کنن. به نظرم وظیفه‌ی ما نیست که دیگران رو بین مرزهای خوب و بد خط‌کشی کنیم، هرکسی طریقت خودش رو داره. پس اگه با یکی دو نوشته و عقیده تفاهم نداری، همه چیز رو زیر سوال نبر. اگه هم کلن اون خط فکری و دغدغه‌مندی نویسنده رو نمی‌پسندی که سوال این‌جاست: چرا خودت و دیگران رو آزار می‌دی و اون وب رو دنبال می‌کنی؟! 

در نهایت میشه گفت رعایت اخلاق پیش از هر کسی، احترام به خودمون رو ثابت می‌کنه. چون آدم‌ها آینه‌ی تمام‌نمای همدیگه‌ان. هر طور که رفتار کنیم در واقع داریم این تابلو رو در کنار اسممون به نمایش می‌گذاریم که "با من نیز همین‌طور رفتار شود!"  قانون نیوتن که یادمون نرفته؟ به هر اندازه و در هر جهتی که نیرو وارد کنی، معادل همون نیرو به خودت برمی‌گرده. پس مراقب گفتار و کردارمون باشیم. #واژه‌بافی

+ موقت [نظرات این پست باز است]