چرا تماشا کردن و صبر کردن شکنجه است؟

فعال به‌نظر بیا، حتی اگر به چیزی نرسی؛ این پدیده خطای عمل نام دارد. وقتی موقعیتی جدید یا نامشخص است، خطای عمل برجسته‌تر می‌شود. امروزه به تفکر بهای بیشتری می‌دهیم، اما بی‌حرکتیِ کامل همچنان گناه بزرگی باقی مانده است. جامعه در مقیاس بزرگ همچنان تصمیم‌های عجولانه را به استراتژی‌های منطقی‌ای که می‌گوید صبر کنیم ببینیم چه می‌شود، ترجیح می‌دهد. در نتیجه، در شرایط جدید یا متزلزل، احساس ناچاری می‌کنیم که باید کاری کنیم، هر کاری. بعد از انجام این کار، احساس بهتری داریم، حتا اگر با این عملِ سریع یا بیش از حد اوضاع را بدتر کرده باشیم. پس وقتی شرایط نامشخص است، عقب بایست تا این‌که تمام گزینه‌هایت را ارزیابی کنی، هرچند ممکن است این کار با تحسین مواجه نشود. "تمام مشکلات بشر ریشه در ناتوانی او در آرام و تنها نشستن در یک اتاق دارد." این را بلز پاسکال هنگام مطالعه در خانه‌اش نوشته است. #کتاب‎ستان

• هنر شفاف اندیشیدن - رولف دوبلی 

اگر پنجاه میلیون نفر چیز احمقانه‌ای بگویند، آن چیز کماکان احمقانه است

تایید اجتماعی، که گاهی سخت‌گیرانه از آن به عنوان غریزه‌ی جمع‌گرایی یاد می‌شود، تاکید دارد افراد وقتی مثل بقیه عمل می‌کنند که احساس می‌کنند رفتارشان درست است. به عبارت دیگر، هر چه تعداد بیشتری از مردم عقیده‌ی خاصی را دنبال کنند، ما آن عقیده را بهتر (درست‌تر) می‌پنداریم. هرچه تعداد افرادی که رفتار خاصی را بروز می‌دهند بیشتر باشد، این رفتار از سوی دیگران مناسب‌تر ارزیابی می‌شود. البته که این امر مضحک است. 

چرا این‌گونه عمل می‌کنیم؟ خب، در گذشته، دنباله‌روی از بقیه، راهکار مناسبی برای بقا بود. کسانی که متفاوت با گروه عمل می‌کردند، از چرخه‌ی حیات خارج می‌شدند. ما نوادگان بی‌واسطه‌ی کسانی هستیم که از رفتار دیگران پیروی می‌کردند. این نمونه چنان عمیق در وجود ما ریشه دوانده که امروز هم از آن استفاده می‌کنیم، حتا در مواقعی که قرار نیست کمکی به زنده ماندن ما بکند، که در اکثر اوقات هم همین‌طور است. فقط در برخی شرایط معدود است که تایید اجتماعی مفید واقع می‌شود. #کتاب‎ستان

• هنر شفاف اندیشیدن - رولف دوبلی