29 سالگی

غزلِ سال‌تحویل: سحرم دولت بیدار به بالین آمد، گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد + غزلِ زادروز: ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار، ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار...

خلاصه که به یاد ملوک خانومِ "کافه ستاره": ایشالا ایشالا... :)

بعد از 62 روز، بعد از 62 سال

به غم گذشت. به دوری و تنهایی و اسارتِ ذهن و تن. ولی این سوگِ شوم، این از دست دادن و از دست رفتن ناغافل، هرچند که تلخ و سخت و دل‌آزار، بهم ثابت کرد که آدمِ جمع‌ام و تشنه‌ی حضور. درسته که بلدِ تنهایی و خلوت‌ام، ولی این پیله‌ی خودتنیده رو به ذات نه، که به اقتضای زمونه ساختم. 

گاهی حرف‌ها به مرور زمان معنا می‌گیرن و مفهوم پیدا می‌کنن. این هم حکایت من: تطبیق‌یابنده با محیط. ماهیِ به دام افتاده‌ای که می‌خواد دوباره باله‌هاش رو تکون بده و شنا کنه؛ شاید هم یه روزی از همین روزا، دل به دریا زد و رفت...

I hope so

ژالز معتقده وقتی دو نفر می‌پرن بغل هم، اون صدای چفت شدن دو تن در آغوش، می‌شه هوپ! یه‌بار مرور کنیم: از فاصله‌ی دور می‌دوین و محکم همدیگه رو بغل می‌کنین. صدای تصادم دو دست گشوده و روح شیفته، می‌شه هوپ؟