یاد گرفتم با آدم‌هایی که فقط به فکر منافع خویش‌اند و فارغ از درک و همدلی، محکم و صریح‌تر صحبت کنم. احترام بی‌اساس را قلم گرفتم؛ دوستی و اعتبار را باید به‌دست آورد.
فهمیدم بیش از آنچه گمان می‌برم متاثر از اطرافیان هستم؛ اگر بترسند، می‌ترسم. اگر آرام باشند و بی‌خیال، هراس دنیا را ندارم. کسانی را دوست داشتم که از چشمم افتادند و آن‌هایی که گمان می‌بردم عاری از قلب‌اند و عاطفه، گرمیِ انسانیت را نشان دادند.
روزهای عجیبی بود...
۰۴/۰۴/۰۴ | ۱۸:۵۳