جعبه رو جعبه می‌چینم تا لپ‌تاپ قد بکشه و این‌قدر گردن‌درد نگیرم از ارتفاع ناموزون میز و صندلی. برخلاف مامان که استاد سازه‌هاست، شهرت من تو ترکیب بوده و هست. بچه که بودم ترکیب رنگ و حالا هم ترکیب مزه‌ها. تا قبل از این نمی‌دونستم دلیل اشتیاقم به تماشای فیلم و مستندهای آشپزی چیه، ولی حالا کشف کردم. آدما روش‌های مختلفی برای خوددرمانگری دارن. احتمالا انواع و اقسام تراپی‌های هنری رو شنیدین؛ رنگ‌آمیزی، تئاتر، سفال‌گری، گل‌کاری و... آشپزی هم یکی از اون‌هاست.
فعلا که دستم از شیرینی و کیک‌پزی کوتاست ولی یه آشپزخونه‌ی نورگیر و دلباز و البته مجهز به هرآن‌چه که باید، جزو خیال‌های قشنگ این روزهامه. درسته که کافه‌کوری واسه طرح نهایی تایید نشد چون پیچیده بود و وقت‌گیر، ولی شاید بشه در آینده‌ای نمی‌دونم دور یا نزدیک، یه بخشی‌اش رو محقق کرد. لااقل دلی، درست مثل باقی چیزها...
۹۹/۱۰/۱۴ | ۱۹:۱۰