شش و بیست دقیقه

به ساعت نگاه کردم؛ شش و بیست دقیقه‌ی صبح بود، دوباره خوابیدم. بعد پاشدم. به ساعت نگاه کردم، شش و بیست دقیقه‌ی صبح بود. فکر کردم: هوا که هنوز تاریک است. حتما دفعه‌ی اول اشتباه دیده‌ام. خوابیدم. وقتی بلند شدم هوا روشن بود، ولی ساعت باز هم شش و بیست دقیقه‌ی صبح بود. سراسیمه برخاستم، باورم نمی‌شد که ساعت مرده باشد. به این کارها عادت نداشت. من هم توقع نداشتم. 

آدم‌ها هم مثل ساعت‌ها هستند. بعضی‌ها کنارمان‌اند مثل ساعت؛ مرتب، همیشگی. آنقدر صبور دورت می‌چرخند که چرخیدنشان را حس نمی‌کنی. بودنشان برایت بی‌اهمیت می‌شود. همین‌طور بی‌ادعا می‌چرخند. بی‌آنکه بگویند باطریشان دارد تمام می‌شود. بعد یکهو روشنی روز خبر می‌دهد که او دیگر نیست. قدر این آدم‌ها را باید بدانیم، قبل از شش و بیست دقیقه... [ناشناس - مجله‌ی هنری ژوان] #نقل قول

gravity

Nothing comes from dreams but dreams, Still you believe in wonder, Something happens and it seems, Like a strike of thunder...  [zlata ognevich - gravity] نقل قول#

یک جای بودنمان کال است...

یک جای دوست داشتنمان ایراد دارد که شش ماهه فارغ می‌شویم. یک جای بودنمان کال است که تمام‌قد نیستیم. یک جای رفتنمان قرص نیست که برمی‌گردیم. یک جای حرف‌ها، بوسه‌ها، دست‌ها می‌لنگد. که سرد می‌شویم، که از دهان می‌افتیم... ما نوزادی نارسیم، با بند نافی پیچیده به دور احساس که عشق را از لوله می‌مکیم... از پشت این دنیای شیشه‌ای، چشم زمان در انتظار معجزه‌ای خیره مانده به ما... [پریسا زابلی‌پور] #نقل قول

دورها آوایی‌ست که مرا می‌خواند

من چه سبزم امروز، و چه اندازه تنم هوشیار است. نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه...؟ زندگی خالی نیست؛ مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست. آری! تا شقایق هست زندگی باید کرد. در دل من چیزی‌ست مثل یک بیشه‌ی نور، مثل خواب دم صبح، و چنان بی‌تابم که دلم می‌خواهد، بدوم تا ته ِ دشت، بروم تا سر ِ کوه. دورها آوایی‌ست که مرا می‌خواند... [سهراب سپهری] #نقل قول

هر چه بکاری همان بِدرَوی

در باور هندوان و بوداییان، بر اثر کردارهای فرد (کارما) نیرویی ایجاد می‌شود که چگونگی زندگی آن فرد را در این زندگی و زندگی‌های بعدی‌اش مشخص می‌کند. اصل کارما می‌گوید که نتیجه‌ی هرآنچه انجام می‌دهیم به خودمان بازمی‌گردد. بر اساس این اصل، این خدا نیست که به نسبت اعمال بشر پاداش می‌دهد یا تنبیه می‌کند بلکه کردارها ذاتا پیامدهای خوب یا بد را همراه خود دارند. بنابراین هر فرد، از طریق اعمالی که انجام می‌دهد باعث و بانی رنج و شادی‌ها در زندگی(های) خود است. بودا در متنی معروف به سبد گفتارهای تدریجی در مورد کارما می‌گوید:

من صاحب اعمال خویشم، میراث‌دار کردارهای خویش، زاده‌ی اعمال خود، در پیوند با کردار خویش، و متکی بر اعمال خود می‌زیم، و هر فعلی که انجام می‌دهم، نیک یا بد؛ میراث آن به من می‌رسد. فرد راهب، بایستی همواره بر این اصل تأمل کند. [کارما، ویکی‌پدیا] #نقل قول