The Waves

توی روابط زناشویی وقتی حرف از خشونت به میون می‌آد، ما پیش‌فرض یکی رو قربانی تلقی می‌کنیم و دیگری رو ظالم. چیزی که توی این مورد قاعده رو به‌هم زده اینه که کسی که قربانیه در عین حال ظالمم هست. یعنی هر دو طرف مورد خشونت‌های متعدد روحی و روانی و البته فیزیکی از جانب هم قرار گرفته‌ان طوری که نمی‌شه هیچ‌جوره حق و برتری‌ای برای یکی بر دیگری قائل شد. هر دو نفر دارن می‌سوزن و می‌سازن و می‌سوزونن. سوال اینجاست حالا که ما توی جامعه‌ی مردسالار با قوانینِ قضایی ناعادلانه گیر افتادیم و طلاق گرفتنِ زن از مرد سخته و فلان، چرا اون مرد حاضر به طلاق نیست و اونم داره تحمل می‌کنه و ادامه می‌ده. با ذکر این نکته که کوچکترین عشق و علاقه‌ای هم در میون نیست، به هیچ‌وجه طرفین وابستگی و کشش عاطفی به هم ندارن. فقط مصرّن که همین‌جوری باید ادامه داد... 

مازوخیسم یا سادیسم؟ شاید هم توأمان...؟ (به نظرم سادیسم پررنگ‌تره، یعنی طرفین برای آزار دیگری و انتقام، حتا حاضرن که خودشون هم ضربه ببینن و نابود شن) #واژه‎بافی

پ.ن: مغزم از چیزی که باهاش روبه‌رو شدم داشت سوت می‌کشید و نیاز داشتم این پست رو برای خودم هم که شده اینجا بنویسم. کامنت‌های این پست هم بسته‌اس چون اصلن تمایل و کششی برای صحبت و شرح و بسط در این مورد رو ندارم.