The Waves

متن زیر نوشته‌ی محبوبه نویسنده‌ی وبلاگ نیروانای نارس است. دنیایی که باید هوایش را داشت و ازش غافل نماند. با هم بخوانیم... #نقل قول

مثلا اینکه خودم رو شبیه به یک اتومبیل همیشه بی‌سرنشین فرض می‌کنم، وقتی بُردم که جاده‌های زیباتری رو دیده باشم... و سرعت اهمیت کمتری داره و اصل، دیدن تمام جزییات اطراف و ادراک اون‌هاست. حرف بیخود و "رنجاننده" کمتر بزنم یعنی دود کمتری تولید کردم... قوی باشم، ماشین‌های در راه مونده را بوکسل کنم. کمک باشم... وقتی پر انرژی‌ام به جای سوخت بنزین از انرژی خورشیدی استفاده می‌کنم و این، هم واسه خودم مفیده هم دیگران... دعوا نمی‌کنم، داد نمی‌زنم... مثل تصادفه... پوستم کلفت و بدنم محکم باشه... واسه طی مسیرهای سخت لازمه. ممکنه توی راه پنچر بشم ولی همیشه محض احتیاط باید لاستیک زاپاس همراهم باشه و ماجراهای مربوط به ریکاوری... مثلا اینکه هرچقدر آهنگ‌های بهتری گوش کنم می‌پیچه توی اتاق ماشینم، توی مغز پوکم و حال و هوای حرکتم دلنشین‌تر می‌شه... هر چقدر بیشتر بخونم انگار باتری ماشینم بهتر کار می‌کنه و چشمام روشن‌تر می‌شه و توی تاریکی راهم رو گم نمی‌کنم... تصادف نمی‌کنم، چپ نمی‌شم... ماشین‌ها تاریخ انقضا دارن، باید تا قبل از اون نهایت لذت رو از زیباترین جاده‌ها ببرن. به بیابون‌های اطراف رضایت ندن و برسن به زیباترین منظره‌ها. بین راه اگر همسفر خوش مسیری که مقصدش شبیهت باشه پیدا شد که بهتر، نشد هم اگر به راهت مطمئنی عوضش نکن... خیلی‌ها هم توی این مسیر میان و میرن... هرکس پی کار و بار و جاده‌ی خودش... یه روزی هم پِرِس می‌شیم، مچاله می‌شیم، ذوب می‌شیم و خلاص... شاید باز به دست سازنده‌ها برسیم و ساخته بشیم مثلا تناسخ... شاید هم...