The Waves

به گمانم همه‌مان در دنیاهای درونی‌ای که ساخته‌ایم آسوده‌تر زندگی را می‌گذرانیم. کلام‌های درست و به‌جایی که ادا می‌شوند، کردارهایی که نیک و خوشایندمان هستند و زندگی؛ زندگی بیش از هر لحظه‌ی دیگر، آن‌جا به کام است. در قلمرو زیرین، آدم می‌داند چگونه بودن و چگونه یافتن را. اما لحظه‌ای که واقعه سر از جهان خارج برمی‌آرد، انگار که هیچ ندانسته و نیاموخته‌ایم. باز هم از ورای غریزه‌ی آنی پیش می‌رویم. برمی‌آشوبیم یا آن‌که بسیار خموشی می‌گزینیم و عجب از آن که در دَم بر اشتباه خود مطلع می‌شویم! این دانستن و آگاهی بر خویشتن را پله‌ای از ترقی می‌پندارند، نه؟ و صعود بعدی شاید کمی تقدم بخشیدن بر این دانش است؛ پیش از پشیمانی، بدان نور دست یازیدن و به چنگش انداختن. و نتیجه، نتیجه‌ی مطلوب بی‌شک از خود آسوده بودن است. بی هیچ ویرایشی در ذهن و کاش گفتن‌ها، که ای کاش چنان می‌گفتیم و می‌کردیم و می‌ساختیم... #واژه‌بافی