به یاد سینوس‌های ذهنی

سال‌هاست که شعر را گم کرده‌ام. سال‌هاست که بداهه‌نویسی از من روی برگردانده و استعاره و ایهام را از کف داده‌ام. سال‌هاست که رنج وزن و قافیه را به جان نخریده‌ام برای سرایش چند سطر و خوانش بلندِ چندباره‌اش برای صیقل واژه‌ها و زدودن زمختی کنایه‌ها. زمان درازی‌ست که باورم شده آن شورِ پی‌در‌پیْ کلمه کردنِ هرآنچه بغضی بود بیخ گلو و گره کوری میان دو ابرو، پریده. حس شیرین برآمدن یک موج به سرانگشت‌هایی که آماده‌ی فشردن کلیدهای کیبورد بودند تا مبادا از دست برود آن واژه‌ها. حس شیرینی که رفت و گم شد و دست من کوتاه. حالا فقط خاطره است و گاهی هم حسرت، حسرتِ باختنِ هدیه‌ای که درب دنیای جدیدی را به رویم گشود و خودش روی برگرفت. 

it's a new chapter of my life

یادمه موقع انتخاب رشته، فقط و فقط معماری‌ها رو تیک می‌زدم چون تنها رشته‌ی وصلِ به هنر بود و همین برای من کافی. کافی که نه، لازم. 

حالا از بین همه‌ی اون شاخه‌به‌شاخه پریدن‌ها، رسیدم به جایی که بازم به هنر وصله و به اون دنیای جادوییِ پر از رنگ و نور، نزدیک. و همین برای من کافیه؛ کافی که نه، لازم.

+ اوکی شد :)

اگه اوکی بشه، هشتگ می‌زنم براش...

دو جایی که راحت پامو انداختم رو پام و خودم رو قبول داشتم و بهتر می‌دیدم، نتیجه‌ی بهتری هم گرفتم. در مقابل، مصاحبه‌هایی که کج و معذب نشسته بودم و کم می‌دیدم خودم رو، به جایی هم نرسید. انگار واقعا مهمه که اول از همه خودت چه برداشتی از خودت داری و چه چیزی رو منعکس می‌کنی. همین رو بگیر و برس به سِلف لاو و ارزشمندی و فلان...